Zwierzaczki

Historia rasy

Prawdopodobnie rasa ta powstała dzięki tkaczom z Anglii i Szkocji którzy osiedlili się w XVIII wieku w hrabstwie Yorkshire. Z przywożonych ze sobą różnych ras terrierów wyhodowali oni odrębną własną rasę. Przodkami dzisiejszego yorka były takie rasy jak: Paisley, clydesdale, waterside, szkocki terier, skye terrier i manchester terrier. Nowa ras stała się tak popularna, że doprowadziła do wyparcia i zaniku niektórych ras będących przodkiem yorka. Słyszy się czasem opinie że dzięki swojej długiej, pięknej ,,sierści” służyły tkaczom do wycierania tłustych od pracy rąk. Budowa ówczesnego yorka była inna niż dzisiejszego – był on dłuższy i cięższy, ważył około 5-6 kg. Przez długi czas yorkom obcinano ogony, na szczęście proceder ten został niedawno zabroniony a przypuszcza się że tradycja ta była pozostałością po przepisach obowiązujących niegdyś w Anglii, gdzie obcinano ogon aby nie płacić podatku od luksusu za posiadanie psa, podatku bowiem nie musieli płacić ludzie mający psy użytkowe, którego znakiem rozpoznawczym był obcięty ogon. Yorki służyły także do zwalczania szczurów kopalniach , były psami myśliwskimi i polowały na drobna zwierzynę i gryzonie np.: króliki. Rasę uznano oficjalnie w 1886 roku, yorki miały wtedy kopiowane uszy, zabiegu tego zabroniono w 1895 roku. Rasa ta stała się bardzo popularna po II Wojnie Światowej i dziś jest jedna z najpopularniejszych na świecie.

Wrzorzec

WYGLĄD OGÓLNY
Piesek elegancki, długowłosy, o prostej długiej jedwabistej sierści, opadającej po obu bokach tułowia, z przedziałkiem biegnącym od nosa do koniuszka ogona. Sylwetka jest opływowa i zwarta. Dumny i wyprostowany. Głowa noszona wysoko. Ogólnie powinien wydawać się proporcjonalny, silny, bystry i energiczny.

GŁOWA
Nieduża, zgrabnie ukształtowana, Mózgoczaszka raczej niewielka i płaska, nie powinno być uwypukleń ani krągłości, stop delikatnie zaznaczony. Guz potyliczny ledwie wyczuwalny. Kufa średniej długości, nie spiczasta, profil nosa prosty

UZĘBIENIE
kompletne i mocne, białe i regularne, o zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają siekacze żuchwy przy ścisłym kontakcie, a ich ustawienie jest pionowe. Zęby są dobrze rozstawione, a szczęka i żuchwa są podobnej długości.

OCZY
średniej wielkości, ciemne, błyszczące o inteligentnym, żywym wyrazie. Ich ustawienie jest frontalne, piesek patrzy prosto przed siebie. Nie mogą być wyłupiaste. Powieki powinny być ciemne na brzegach.

USZY
małe, trójkątne, w kształcie litery „V". Powinny być stojące, skierowane do przodu, dość wysoko osadzone. Okryte krótkim włosem, mocno podpalanym.

SZYJA
Dość długa, elegancka, noszona dumnie. Krótka szyja psuje ogólne wrażenie psa.

TUŁóW
Tułów zwarty, grzbiet prosty (zarówno w spoczynku jak i w ruchu). Lędźwie mocne, zad dobrze ustawiony, nie spadzisty ani przebudowany. Żebra lekko zaokrąglone

OGON
Nie obcięty. Noszony trochę wyżej niż linia grzbietu.

Cechy charakteru

Mimo swoich małych rozmiarów, york jest typowym terierem o wielkim temperamencie i nie mniejszym sercu. Mówi się ze jest to piesek o lwim sercu, a to ze względu na swój troszeczkę zawadiacki charakter, zdarza się że yorki obszczekują nawet dużo większe psy, zupełnie nie przestrzegając obowiązującego wśród psów kodeksu. Toteż czasem ich posłuszeństwo nie jest idealne. Yorki wykazują pewien stopień niezależności i samowolności jako że były to psy myśliwskie chętnie pobiegną w pościg za zdobyczą , dlatego yorka należy spuszczać ze smyczy tylko jeżeli ma się pewność że nam nigdzie nie ucieknie. Yorki uwielbiają ruch i trzeba im go zapewnić w wystarczającej ilości czy to poprzez spacery czy poprzez zabawy w mieszkaniu. Zresztą do zabaw yorki mają niespożyte siły. Przy małej dawce ruchu na dworze rozładowują swa energie w domu poprzez np.: szybkie bieganie z jednego pokoju do drugiego Idealnie nadają się do małego mieszkania i dobrze dogadują się z dziećmi. Są dobrymi stróżami gdyż zawsze sygnalizują obecność obcych poprzez głośne szczekanie, ale nie prawdą jest, że yorki szczękają zbyt często i na wszystko. Jak każde psy załatwiają swe potrzeby fizjologiczne na dworze ale można je też nauczyć załatwiania się w domu do specjalnej kuwetki bądź na szmatkę. Yorki lubią pieszczoty i głaskanie ale nie są to psy kanapowe i do ciągłego trzymania na kolanach, szczególnie przekonamy się o tym gdy nasz piesek jest w wieku szczenięcym, ich energia, mądrość i pomysłowość w zabawach zadziwi nie jednego hodowcę.

Pielęgnacja pieska

Czesanie

Długie włosy yorków wymagają szczególnej pielęgnacji. Ich usposobienie, temperament, zamiłowanie do tropienia, polowania i zabaw sprawiają że gdy wracamy z dworu nasz pupilek w e włosach ma dokładnie wszystko: gałązki, trawę, liście, rzepy i wszystko inne. Dlatego po każdym spacerze należy z sierści naszego ulubieńca usunąć wszystkie ,,obce ciała”. A przynajmniej raz dziennie dokładnie go wyszczotkować i wyczesać grzebieniem. Dokładne wyczesanie oznacza że grzebień swobodnie nie zahaczając przechodzi przez okrywę włosową pieska. Jeżeli zaniedbamy te zabiegi może okazać się że na ciele naszego pieska zrobią się kołtuny a wtedy często jedynym ratunkiem jest ich wycięcie. Włoski szczególnie łatwo kołtunią się na brzuszku pieska, pod pachami i dolnej części żeber, oraz obok łokci. Sfilcowaniu mogą ulec także włosy na głowie, które przez długi czas są upięte w kitce i nie rozczesywane, dlatego raz dziennie należy kitkę zdjąć i rozczesać dokładnie włosy. Nie należy także do podwiązywania włosów używać gumek, gdyż łamią one i wyrywają włosy pieska. Lepiej do tego celu używać frotek lub spinek, choć te słabiej trzymają się włosów

Oczy

Yorki powinny mieć włosy upięte w kitkę lub przystrzyżone tak aby nie wpadały pieskowi w oczy i umożliwiały dobre widzenie, gdyż w przeciwnym przypadku drażnią one i tak wrażliwe oczy powodując zapalenie spojówek oraz łzawienie.

Kąpiele

Chciałbym tutaj obalić stary mi mit, że kąpiele szkodzą psu, wręcz przeciwnie – u yorków kąpiel jest niezbędna. Nie kąpany york wygląda źle, jego włos jest wtedy przetłuszczony i nie rośnie jak powinien, do tego staje się żywym odkurzaczem tzn: zbiera swoją sierścią cały kurz jaki jest w domu, dlatego pieska należy regularnie kąpać. Kąpiele można bezpiecznie zacząć od 10 tygodnia życia, należy jednak pamiętać aby nie był to okres bezpośrednio po szczepieniu pieska, gdyż jest on wtedy osłabiony ( należy odczekać około 10 dni od momentu zaszczepienia). Szczeniaczka możemy kąpać w umywalce lub misce, wykładając wcześniej dno miękką gąbką lub szmatka aby się nie ślizgał i nie był dodatkowo narażony na stres. Temperatura wody nie powinna być zbyt wysoka, powinna mieć mniej więcej temperaturę naszych rąk. Należy uważać aby do oczu i uszu pieska nie dostały się preparaty do mycia oraz woda, nie należy także lać pieskowi wodę bezpośrednio na głowę. Po zakończeniu kąpieli najpierw samymi dłońmi staramy się wycisnąć wodę z sierści, następnie stawimy pieska na suchym ręczniku i drugim ręcznikiem okrywamy go całego na kilka minut. Nie należy intensywnie i zbyt energicznie wycierać ręcznikiem pieska gdyż powoduje to niepotrzebne platanie sierści. Tak przygotowanego pieska stawiamy na kocyku na podwyższeniu, wcieramy w skórę balsam lub spryskujemy specjalnym sprayem w celu łatwiejszego rozczesywania. Do suszenia pieska używamy zwykłej suszarki, należy jednak uważać aby strumień ciepła nie był zbyt silny ponieważ może on splątać sierść ani zbyt gorący gdyż skóra ulega wtedy zbytniemu wysuszeniu a włosy stają się szorstkie i kruche. Strumień z suszarki kierujemy z góry jednocześnie robiąc przedziałek grzebieniem i delikatnie rozczesując sierść.

Włosy pod oczami, wąsy i brodę czeszemy specjalnym małym grzebieniem. Pieska kąpiemy w zależności od potrzeb, najlepiej jednak dwa razy w miesiącu, ale nie powinno to być rzadziej niż raz w miesiącu.

Uszy

Uszka yorka są stojące, otwarte przez co mają dobrą wentylację i nie powinny sprawiać kłopotu, jednakże raz na jakiś czas należy wytrzeć wewnętrzną cześć małżowiny usznej wacikiem zwilżonym woda lub oliwką.

Łapy

Regularnie należy obcinać yorkowi pazurki za pomocą specjalnych cążków, zbyt długie pazurki mogą powodować kłopoty z chodzeniem a nawet wykrzywianie palcy. Yorki które maja dużo ruchu na twardym podłożu (chodniki, ulice) często same ścierają sobie pazurki i wtedy zabieg obcinania możemy przeprowadzać rzadziej. Nie należy obcinać pazurków nożyczkami, ponieważ miażdżą one pazur i powodują stan zapalny oraz ból podczas obcinania.

Zimą należy wycinać włosy między palcami yorka, gdyż podczas silnych mrozów tworzą się tam grudki które ranią pieska podczas chodzenia.

Zęby

U yorków występuje skłonność do tworzenia się kamienia nazębnego, aby do tego nie dopuścić należy pieskowi regularnie ( raz na tydzień ) dawać do jedzenia specjalną suchą karmę lub dawać kość do obgryzania. Można także regularnie myć pieskowi zęby specjalną pastą dla psów. Zęby z kamienia oczyści też weterynarz w dobrej klinice weterynaryjnej. Zapobiegnie to stanom zapalnym jamy ustnej, przykremu zapachowi z pyska oraz paradentozie.

W okresie zmiany zębów (około 6-8 miesiąca) często konieczna jest interwencja chirurgiczna polegająca na usuwaniu przetrwałych zębów mlecznych. Ząbki te nie wypadają niestety same ponieważ mają bardzo długie korzenie - dotyczy to głównie kłów i zębów trzonowych. Zaniedbanie może spowodować niepowtarzalne zmiany zgryzu i bolesne komplikacje dla psa.

Żywienie

Wszystkie młode psy szybko rosną dlatego ich zapotrzebowanie na energię jest większe niż u psów dorosłych ( nawet trzykrotnie). Źródłem dostarczanej w pokarmie energii są: białka, tłuszcze i węglowodany; dodatkowo w pokarmie znajdują się potrzebne do życia minerały i witaminy.

Pamiętajmy że york tak jak i inne psy jest mięsożerny i to mięso powinno być podstawą ich diety. W okresie wzrostu i fizycznego rozwoju psa dieta powinno kształtować się następująco:2/3 – składniki białkowe, 5-10% tłuszcze i około 1/3 części – węglowodany.

Zapotrzebowanie psa na białko pokrywane jest przez mięso. Yorkom można podawać wiele rodzaju mięsa (wołowe, drobiowe, cielęcinę, jagnięcine) oraz filetowane ryby. Źródłem białka są także: ser żółty, ser biały, gotowane jajka. Mięso powinno być drobno posiekane i wymieszane z np.: ryżem, tak aby pies nie mógł sobie wybierać co lepszych kawałków.

Nie należy jednak często żywić psa podrobami ponieważ niektóre z nich podawane w nadmiernych ilościach mogą źle wpływać na zdrowie naszego psa np.: wątroba i nerki są często koncentracją szkodliwych metali ciężkich, tkanka płucna natomiast ma niską wartość odżywczą.

Tłuszcze są głównym dostarczycielem energii i są najczęściej podawane psom wraz z pokarmem ( tłuszcze nasycone) i pochodzą z tkanek zwierzęcych. Tłuszcze nienasycone również potrzebne do prawidłowego wzrostu pochodzą z olei roślinnych. Zbyt bogata w tłuszcz dieta może powodowac tycie psa oraz prowadzić do biegunek, zbyt mała natomiast może powodować schorzenia skóry i mieć wpływ na sierść.

W przypadku lekkich zaburzeń pokarmowych można próbować samemu rozwiązać ten problem. W przypadku zatwardzenia zwiększamy ilośc tłuszczu w diecie, natomiast w przypadku stolca luźnego można podawać kostki i chrząstki cielęce.

Źródłem węglowodanów są: ryż, kasze, makaron. Pokarmy te powinny być dobrze ugotowane (nawet rozgotowane) o konsystencji papki. Kasze i makaron powinny być dobrze rozdrobnione.

Dodatkiem do pokarmu powinny być różnego rodzaju witaminy i składniki mineralne. Można je podawać w postaci różnego rodzaju warzyw i owoców. Oprócz warzyw wzdymających takich jak kapusta, groch czy fasola można podawać szczenięciu wszystkie warzywa które lubi np.: marchewkę , pietruszkę , seler. Powinny być one drobno posiekane lub starte. Niektóre z nich, jak marchewkę możemy podawać tez na surowo, zachowują one wtedy swoje wszystkie walory, a więc witaminy w nich zawarte. Podawaniu pieskowi owoców a szczególnie jabłek poprawia trawienie.

W przypadku braku wapnia (gryzienie ścian) możemy je uzupełnić podawając go w postaci syropu (preparaty dla dzieci) lub podając szczeniaczkowi drobno posiekane chrząstki lub wywar z chrząstek i kostek cielęcych

Gotowa karma czy gotowanie?

W tym przypadku nie znajdziemy jednoznacznej odpowiedzi, ilu hodowców tyle będzie opinii na ten temat. Niektórzy twierdzą że najlepsza jest gotowa karma, gdyż przygotowana przez wysokiej rangi specjalistów zawiera odpowiednie składniki w odpowiednich proporcjach, pies nie brudzi pyszczka a karma nie psuje się. Inni twierdzą natomiast iż pies najlepiej rozwija się na własnoręcznie przygotowanym pożywieniu naturalnym, bez dodatków jakichkolwiek konserwantów i związków występujących w karmie gotowej.

Ja jestem zdania że obie opinie mają w sobie trochę prawdy. Podstawą diety moich piesków jest sucha karma, natomiast raz lub dwa razy w tygodniu sam gotuje im posiłki.

Jeżeli zdecydujemy się na karmę to powinna być to karma tylko najwyższej jakości. Polecane marki to Eukanuba, Royal Canin, Hills. W żadnym wypadku nie powinny to być karmy typu Chappi lub Pedigree. Ja używam karmy Eukanuba Puppy&Junior lub Royal Canin Mini Junior (chociaż z przykrością musze przyznać że ta marka ostatnio bardzo się popsuła, choć przez lata była wg mnie najlepsza na rynku). Cena tych karm jest stosunkowo wysoka, bo około 25-30 zł za kilogram, ale miesięcznie na żywienie naszego pieska karmą nie wydamy więcej niż 30-50 zł w zależności od jego masy.

Częstotliwość karmienia

W pierwszym okresie swego życia szczeniaczki żywią się mlekiem matki. W wieku około 6 tygodni są na tyle samodzielne że mogą samodzielnie spożywać pokarm, oczywiście nasz szczeniaczek jeszcze długo będzie gonił matkę aby possać mleko ale należy przyzwyczajać go do innego pokarmu.

W pierwszym okresie do około 4 roku życia karmimy szczeniaczka 5 razy dziennie. Następnie do wieku 6 miesięcy – 3 razy dziennie, od szóstego miesiąca piesek powinien być karmiony dwa razy dziennie.

Piesek powinien być karmiony zawsze o tej samej porze dnia, nie zjedzone przez pieska jedzenie powinno zostać odstawione. Nie zostawiamy pieskowi pełnej miski w ciągu dnia.

Piesek powinien mieć natomiast zawsze dostęp do świeżej wody, szczególnie w przypadku gdy karmiony jest suchą karmą. W przypadku braku dostępu do wody uszkodzeniu ulec mogą nerki zwierzęcia.

Co jest zabronione

* Nie podajemy pieskowi mleka, gdyż fermentuje ono w jelitach i prowadzić może do biegunek.

* Kości drobiowych, gdyż pękają one wzdłuż osi długiej i mogą powodować przebicie jelit swymi ostrymi końcami

* Słodyczy

* Resztek ze stołu, gdyż najczęściej wędliny i mięsa zawierają dużo przypraw i środków konserwujących co prowadzić może prowadzić do problemów z układem pokarmowym

* Surowego mięsa gdyż w niektórych przypadkach mogą zarazić się niebezpiecznymi wirusami powodującymi np.: wściekliznę rzekomą która prowadzić może do śmierci zwierzęcia (szczególnie w przypadku wieprzowiny). Nie zalecam podawania wieprzowiny nawet gotowanej.

<;/div>
Przepisy:

Kurczak z ryżem - Składniki: pierś z kurczaka, marchewka, ryż (drobna kasza)

Pierś z kurczaka dobrze sparzyć, ugotować ryż. Marchewkę zetrzeć i również ugotować. Posiekac drobno pierś z kurczaka wymieszać z ryżem i marchewką ( wraz z wodą w której się gotowała)

Kurze łapki ( nóżki, skrzydełka kurze), marchewka, makaron

Kurze łapki ugotować ze startą marchewką, po ugotowaniu kurze łapki (skrzydełka) obrać i wymieszać z ugotowanym drobnym makaronem (najlepiej drobne gwiazdeczki).

Wołowina z warzywami - Składniki: wołowina bez kości, marchewka, pietruszka, seler, ryż (kasza drobnoziarnista lub makaron)

Wołowinę gotować przez około 10 minut, następnie dodać starte warzywa i gotować razem , do całkowitego odparowania wody. Całość wymieszać z ryżem lub makaronem, wołowinę wcześniej drobno posiekać

Serca z warzywami - Składniki: serca drobiowe, marchew, pietruszka , seler, ryz (kasza , makraon)

Dobrze umyte serca ugotować wraz ze startymi warzywami. Po ugotowaniu drobno posiekać i wymiesza z ryżem (makaronem , kaszą)

Na wierzch przygotowanych, ostudzonych potraw można dodać starty ser, szczególnym przysmakiem ze względu na swój zapach jest parmezan.

Uwaga! Nie należy dodawać żadnych przypraw do przygotowywanych potraw (soli, pieprzu , bulionów, rosołków). Pies to nie człowiek i nie wszystko co według nas jest niezbędne jest potrzebne psu, wręcz przeciwnie przyprawy mogą spowodować kłopoty pokarmowe.

Zdrowie

Nosówka

Bardzo niebezpieczna, zaraźliwa choroba wirusowa, przenoszona drogą pokarmową lub kropelkową. Przy czym nie musi wcale dojść do bezpośredniego kontaktu z chorym zwierzęciem, często do zarażeń dochodzi poprzez kontakt z wydzieliną lub odchodami chorego psa.

Spadek poziomu cukru we krwi

We wczesnym okresie życia nasz szczeniaczek może stać się osowiały, osłabiony i utracić wcześniejszą spontaniczność i energię. Częsta przyczyna takiego zachowania naszego pupila może być spadek poziomu cukru we krwi.

Szczepienia

Szczepienia ochronne powodują wytworzenie przeciwciał, które są potrzebne każdemu organizmowi do obrony przed atakiem wirusów i bakterii. Przeciwciała niszczą lub osłabiają działanie wirusa utrudniając mu wtargnięcie do zdrowej komórki

Porady

Podstawową czynnością jest regularne kontrolowanie uszu, tak najłatwiej wykryć wczesne objawy choroby. Uszy powinniśmy kontrolować co najmniej dwa razy w tygodniu.

Co zrobić aby yorkowi stanęły uszka?

Uszka szczeniaczka powinny stanąć same w wieku 3-4 miesięcy, jeżeli nie staną należy działać, podstawową czynnością jest:

odruchy kopulacyjne

Odruchy kopulacyjne (gwałcenie) czyli wskakiwanie na inne psy, poduszki i nogę człowieka u młodych kilkumiesięcznych szczeniaczków jest to oznaką zachodzących zmian hormonalnych w organizmie psa w czasie dojrzewania. U psów starszych i dorosłych kładzenie na ,,kimś” łap jest przejawem dominacji, częściej takie zachowanie widzi się u psów niż u suk.

Generalnie nie powinno się podawać mleka psom powyżej 4-5 miesiąca życia. Cukier mlekowy (laktoza) zawarty w mleku nie mogąc być strawiony fermentuje w przewodzie pokarmowym i wywołuje niemiły rozstrój żołądka i jelit.

Saneczkowanie

,,Saneczkowanie", to innymi słowy tarcie tylną częścią ciała o podłoże, jest spowodowane świądem lub bólem w okolicy odbytu. U yorków w wieku szczenięcym jest najczęściej oznaką zarobaczenia i psów starszych przepełnienia czy zapalenia gruczołów przyodbytowych. Niekiedy saneczkowanie zdarza się także przy zatwardzeniu lub przypadłościach alergicznych.

Temperatura u psa

Prawidłowa temperatura u psa wynosi około 38,5 C. Jeżeli temperatura wynosi 39 C, oznacza to że temperatura jest podwyższona ale nie ma powodów do paniki, należy jednak obserwować pieska i po jakimś czasie ponownie zmierzyć temperaturę.